Een woeste roman on tour

Anderhalf jaar geleden debuteerde Miguel met de novelle De klap. Nauwelijks een paar maand later ontboezemt hij op het terras van een vermuft baancafé zijn idee voor een roman geïnspireerd op het opmerkelijke verhaal van zijn grootvader. Op de vraag of ik opnieuw zijn uitgever wil zijn, volgt een onvoorwaardelijke en volmondige ‘ja!’. Ook al is het succes van De klap dan nog erg pril, zijn verteltalent en gedrevenheid geven de twijfel geen schijn van kans.

Het verleden wordt vaak gereconstrueerd aan de hand van imponerende getallen, klinkende namen of memorabele plaatsen. Het hoort er allemaal bij: gesneuvelden – tot op de halve soldaat nauwkeurig -, bataljons en esquadrons met complexe cijfer-lettercombinaties of militairen met afgewogen latten en sterren. Een academische alcoholstift markeert agressief de historische perfectie. Vanuit hun ooghoeken beloeren geschiedkundigen mekaars werk. Elke nuance is goed voor een robbertje intellectuele polemiek. Miguel fileert net zozeer dat historische kader, op zoek naar een passend en sluitend decor. Tot daar de gelijkenis. Tegen die achtergrond plaatst hij mensen, tastbaar en herkenbaar. Mannen, vaders, soldaten, makkers, rekruten, vrouwen, moeders, liefjes. Stuk voor stuk figuren met karakter en emotie, ver weg van de steriele kadavers uit de geschiedenisboeken. Ze lachen, huilen, vrijen, zwijgen. Net zoals wij dat doen. Geen proza leent zich daar beter toe dan de roman. Al was de zoektocht naar de juiste woordenschat meer dan eens ons gespreksonderwerp. Aan de evenwichtsoefening tussen gevoel en taal, maar evenzeer de beperking van taal, hadden we een vette kluif. Dat Miguel zich liet leiden door het levensverhaal van zijn grootvader maakt alles des te spannender en sterker.

Hoofdpersonage Flor Turbour beweegt zich vrij en vrank in een grijze zone tussen fictie en non-fictie. Het ene moment verrijst hij uit de fantasie, dan weer verpersoonlijkt hij pépé Robert Bouttry of vertolkt hij een kloon van Miguel. Dit boek is geen hymne aan zijn grootvader, noch een literaire executie. Lees het daarom als een authentieke roman en laat u meeslepen in een verhaal zoals het zich in real time had kunnen afspelen tachtig jaar geleden. Dit is pur sang geschiedenis, een vertelling in geschenkverpakking met de intense beleving als een grote strik eromheen. Het vorsen en schrijven is hard, emotioneel en intensief geweest. Bron van pijn wordt ongetwijfeld voor veel lezers een bron van ontdekking. Na het verschijnen start evenwel een nieuwe uitdaging. Een auteur en een uitgever zijn pas gelukkig als een verhaal toucheert. Compleet conform de Bibliodroom-visie wil ook dit boek niet doods in boekhandels liggen wachten tot het misschien gelezen wordt. Samen met muzikant Philippe Boey maakte Miguel een vertelconcert dat afwisselend de achtergrond duidt en passages uit het boek brengt. Beklijvend.

In de dertig jaar waarin ik in het boekenvak actief ben, zag ik zelden een straffere promotie voor een boek. Verrassend genoeg vanuit de cultuurdienst van een gemeente dan nog wel. Dit swingt werkelijk De Panne uit. Bron van pijn speelt zich deels af in Adinkerke. Dat gegeven greep men aan om er de voorstelling van het boek en een vertelconcert te programmeren. Plots dook Miguel overal in het straatbeeld op aan bushokjes en tramhaltes. Net op die plaatsen waar even voordien de lingerie van Marie Jo nog verleidelijk de aandacht trok. Daarmee is het meteen bewezen: literatuur is sexy! In Adinkerke weten ze dat als geen ander. Betrokkenheid als aanzet tot beleving: pet af hiervoor.

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Wij gebruiken cookies om het aantal bezoeken op deze website te meten -- Meer info