U las of hoorde het ongetwijfeld ook, het staat hoog op de politieke agenda en is niet uit de media te bannen: het Vlaamse platteland loopt vol beton en asfalt, tot meerdere eer en glorie van verkavelingen en industriezones. Indliks triestig. Schaamlapjes van een vermeende welvaart. Het authentieke warme karakter van het echte dorp is palliatief.
Het noordwesten van de provincie bleef wonderwel van deze schaamteloze omwenteling gespaard. Daar mag de Westhoek zich ongegeneerd plat uitstrekken tot hij ruisend oplost in het klotsen van de golven. Het land mag er lichtjes en frivool heuvelen, zelfs helemaal grensoverschrijdend. Een streek met een natuurlijke schoonheid die haar oorsprong vindt in de open ruimte en het ongerepte rurale cachet. Hier zijn dorpen nog onvervalst charmant. Indliks schoon. Een slordige halve eeuw geleden groeide Yves Bondue op in de diepe Westhoek, in de schaduw van de kerktoren van Vlamertinge, naast café Sint-Crispijn. Geen hoek van deze Westhoek is hem vreemd. Hij doorploegt met gemak de historiek van deze streek, als parate kennis. De dorpsintriges uit zijn jeugdjaren inspireren hem om binnen een bepaald thema goedlachse – soms absurde – verhalen te schrijven in het decor van de lokale geschiedenis. Waar de werkelijkheid stopt, bloeit de tomeloze fantasie van de auteur. Creatieve kwajongensstreken van een jongen van 53. Volkse figuren met vaak een hoek te veel af, raken verwikkeld in de vreemdste toeren: Pastoor Lemire, priester van vader op zoon, Joshua Vancompernolle als een verloren gelopen poëet, Gina van Kapsalon Margikap of Georges van het sanitair. Het zijn maar enkele voorbeelden van typetjes die zijn leutige vertelsels bevolken. De West-Vlaamse streektaal, met z’n guitige, welklinkende woordenschat en sappige uitdrukkingen kruidt alles helemaal af. Al mag ik het niet over het West-Vlaams hebben, neen, dit is raszuiver Westhoeks. Daar zetten Yves en ik wel vaker een boompje over op. Indliks geestig. Vijfien jaar al organiseert Muziekcentrum Dranouter vertelwandelingen. Yves vertelt en musiceert daarbij tijdens een staptocht in de nabijheid van het centrum. Zijn accordeon, het donker, de winterse kou, het likeurtje onderweg en de maaltijd achteraf maken de avond onvergetelijk. De winterwandelingen zijn een succesformule. Vijftien edities, dat vieren we met een boek. Niet zomaar een boek, maar een rijk geïllustreerde hardcover, een hebbeding. Voor de knappe tekeningen zorgde Frans Dejonckheere. Zijn ongeëvenaard jongleren met kleur, licht en schaduw en zijn excentrieke karakterkopjes geven de verbeelding vrij spel. De tekenstijl is niet gecopieerd of geïnspireerd door anderen, zijn signatuur is een kleurrijke lofzang aan wat de auteur schreef. Indliks zjuuste! Proficiat Yves en Frans; Indlikse toeren in de Westhoek is in taal en beeld een halleluja voor het streekverhaal. Storytelling als basis voor een warmhartige en sympathieke beleving van de mooiste hoek van Vlaanderen, de Westhoek.
Nagenoeg twee jaar werd aan dit boek gewerkt. Indliks vele. Van meet af aan was duidelijk dat dit geen eenvoudige zakelijke oefening was. Te weinig lucht en tomaat om het verkoopsniveau van kookboeken te halen. Erg lokaal ook. Leader bracht daarin de kentering: dankzij de projectmatige aanpak binnen het Leader-project Westhoekverhalen en de heerlijke samenwerking met de andere partners, krijgt dit boek de boost die het verdient. Mijn oprechte dank gaat dan ook uit naar Gedeputeerde Bart Naeyaert van de Provincie West-Vlaanderen, Wouter Bertier van Leader, Valérie Heyman en Aurelia Leyn van Toerisme Westhoek, Steven Reynaert van Muziekcentrum Dranouter, Patrick Gyselinck van Syntra-West, Dries Vandewoude van De Lovie en Miguel Bouttry.
Foto Yves Bondue: ©No Pics Photography
