Poëzie voorbij het leven

Pijn, verlies, verdriet, rouw: stuk voor stuk emoties waar we liever in een grote boog omheen lopen. Toch horen ze onlosmakelijk bij het leven. Dat weten we maar al te goed. Als het leven schuurt zijn de meeste mensen echter sprakeloos. Sterker nog: woordeloos. Het lijkt wel of onze anders zo bloemrijke taal stokt. Medeleven drukken we veelal uit in steriele formules of in het beste geval in een online gesprokkeld cliché citaat.

Dichters daarentegen worden net uitgedaagd om taal en gevoel te laten samenvallen. Het is dan ook niet vreemd dat poëzie opduikt op die momenten waarop we zelf het woord bijster zijn: bij het grote geluk van een geboorte of een ontluikende liefde, en niet in het minst bij onstilbaar hartzeer. Net dan laven we ons aan de kunst van het woord. Het laat ons toe onszelf en wat om ons heen gebeurt beter te begrijpen. Of er hoogstens bij stil te staan.

Giovanni Seynhaeve kreeg het dichtersgen van zijn vader mee. Hij is daarenboven een enthousiast Lego-bouwer. Op het eerste zicht heeft het een niks met het ander. Of toch? Misschien, zo dacht ik, heeft poëzie schrijven iets van het kleurrijke blokjesstapelen. Woorden ordenen op emoties. Zoeken naar de passende blokjes. Zorgen dat ze klikken en aandikken tot ze niet langer losse elementen zijn maar een betekenisvol en muzisch geheel.

Toen een vriendin des huizes de diagnose ALS kreeg, ging Giovanni met haar in een wijze en intense dialoog. Ze raapten samen de moed en de taal bijeen om het eindige een plek te geven – liefst met een oneindige toets. Rouw is eens rauw. Een andere keer wentelt die zich als een zachte doek om het verdriet. Helend. Woorden slingeren tussen smart en troost. Er zijn metaforen voor machteloosheid net zozeer als die er zijn voor de schoonheid van alles wat onze pijn loutert.

In Knutselen met pijn mijden de poëtische reflecties de vergankelijkheid niet. Sterven valt niet te relativeren. Een sterke vriendschap evenmin. De ondertoon van de tristesse wordt overstemd door de onvergangkelijke band die vrienden voorbij het leven verenigt. De dichter neemt je mee op een zoektocht met warmte en verdriet als compagnons de route.

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.

Wij gebruiken cookies om het aantal bezoeken op deze website te meten -- Meer info