Nesten en een Le petit prince-adept

Wanneer ik de laatste maanden aan mensen vertelde dat ik een boek zou uitgeven met tekeningen van Nesten, kreeg ik heel vaak dezelfde repliek: ‘Hij heeft mij nog getekend!’ Op een enkele BV na, waren het geen wereldleiders, politici of wielrenners die dit antwoord klaar hadden. Doodgewone stervelingen, elk met zijn of haar eigen sappig en trotse verhaal bij hun karikatuur van Nesten. Hij had geen zwaarwichtige filosofie over de betekenis van kunst. Een artiest met beide voeten op de grond, blootsvoets dan nog wel. Authentieker kan je niet in het leven staan. De slappe pannenkoekpet, de onafscheidelijke pijp – geen pietluttig neusbrandertje, maar een klasbak-pijp – en vooral die stralende lach en twinkelende ogen; dat was hem ten voeten uit. Mensenzot tussen mensen. Altijd weer op zoek naar de afwijkende kantjes van een kop of een schertsende quote. Met zijn gulle en massieve schaterlach, zijn volmaakte vloek, zijn volkse babbel en bovenal zijn warm hart was de kunstenaar net zozeer een ongeëvenaard levenskunstenaar. Een potlood, een penseel of een kwast en heel veel kleur, meer had hij niet nodig om met vloeiende passie mensen gelukkig te maken. De spotprent als het ultieme bindmiddel. Het leven mag best wel kleurrijk en vrolijk zijn. 

In februari kreeg ik een telefoontje van Filip Canfyn, tot dan toe voor mij een volstrekt onbekende. Hij en Nesten waren beide opa van dezelfde kleinkinderen. Ze hadden voor hen een boekje gemaakt over een zwin, een kieken en een hond. Dat familiaal initiatief wilden ze in een nieuwe vorm uitgeven ten voordele van Levensloop Kortrijk, waar Nesten peter van was. Ik surfte om wat meer te weten te komen over die Filip en belandde bij zijn blogs op architectura.be en ontdekte ook zijn boeken. Van zoveel schrijftalent wordt een uitgever stil. Enigszins argwanend ook, een blog is immers geen kinderboekje en de bouw ligt ver van de leefwereld van het kind. Tot ik het bijna waargebeurde verhaal even later dolenthousiast las. Ik werd zowaar nog stiller. Bibliodroom had er een droom van een boek bij. 

BigKipSlim is zonder meer speciaal. Alleen al omdat dieren er met een kritische blik naar mensen kijken. Je leest er waarom dieren niet meer spreken, maar net zozeer hoe mensen denken zonder nadenken. Het boekje bulkt van taalspielerei en fileert beestig goed onze zelfvoldane slimme wereld. BigKipSlim is een Le Petit prince-adept; een klein verhaal voor grote en kleine mensen. Eenvoudig verteld, maar wie er wil over nadenken kan er blijven op doordenken. Ja, ik geef toe: het is er allemaal anders op geworden sinds ik ben gaan inzien dat dieren kunnen spreken en daarbovenop ook nog mensen doorzien. Aan u om het zelf te ontdekken. ‘t Zwin, ’t kieken en den hondvan Nesten en Filip zetten u op weg. 

Bestellen kan via www.bigkipslim.be

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Wij gebruiken cookies om het aantal bezoeken op deze website te meten -- Meer info