Een boek schrijven is niet nieuw voor Inge De Waele. Wel integendeel. Ze tekende in het verleden voor enkele stevige bestsellers. Vanuit haar kennis en praktijk als therapeute wist ze daarmee mensen op pad te zetten om ook in moeilijke situaties juiste keuzes te maken. Haar werk vormde eerstelijnshulp voor veel van haar lezers. In de overtuiging dat fictie de overtreffende trap van non-fictie is, debuteert ze met Mijn zus is Beethoven.
Iemand zei me onlangs: ‘Graag zien en graag gezien worden, daar draait het allemaal om.’ De pretentieloze zinsnede veegde met een ongenadige zwier grootse filosofische gedachten van tafel. Ongetwijfeld mag ze zonder schroom gelinkt worden aan wat Inge schrijft. Wie zich in de krochten het leven warm omringd weet, blijft niet verweesd achter met zijn of haar problemen. En hoe mooi is het er te mogen zijn voor zij die nood hebben aan nabijheid. De gedachte is net zo eenvoudig als complex. Zeker als het gaat om psychische aandoeningen is de vraag hoe ver familie, vrienden en zorgverleners kunnen volgen in een onnavolgbare waanzin.
Het had voer kunnen zijn voor een nieuw informatief boek van Inge. Verrassend genoeg koos ze nu voor een roman. De uitdaging was daarmee niet langer alleen cognitief, maar evenzeer creatief. Tal van extra dimensies zijn er een onmiddellijk gevolg van. Een doordacht opgebouwd verhaal, verzonnen karakters en zinvolle intriges zorgen voor zoveel meer inspiratiekracht. Door zich in de personages te verplaatsen worden lezers ondergedompeld in een intrinsieke beleving. Het scherpt hun empathie aan waardoor bewust en zelfs onbewust een zelfreflectie ontstaat. Geen hoofdstuk of pagina zal door twee lezers als identiek ervaren worden. Mentale ziektes zijn gecompliceerd. In de eerste plaats voor de patiënt, bij uitbreiding evenzeer voor de nabije omgeving, zelfs voor professionelen en al helemaal voor wie er niet mee vertrouwd is. Een roman biedt zoveel meer ruimte om die gelaagdheid en de bijhorende emoties te laten ervaren. Levensecht.
Een ode voor de literatuur als expressievorm kent ook een keerzijde. Het fictieve facet voegt een kwetsbare toets toe aan de auteur/expert. Een beoordeling is vaak vinniger – tot in de veroordeling toe. Romancière worden vergt moed. Die moed deel ik graag met Inge. Meer nog, maanden na een onverwachte eerste gesprek ben ik trots dat het boek tastbaar en vooral leesbaar wordt, met een Bibliodroom-wolkje erop.
Foto auteur: Mirco Buyls
