Agnes Debaillie (1928-2012) was een leven lang het gezicht van Cinema De Keizer in Lichtervelde. Toen de dorpscinema na haar dood dreigde te verdwijnen sloegen ondernemers de handen in elkaar om de zaak draaiende te houden. Meer dan een bioscoop is het geklasseerde gebouw op vandaag een cultuurhuis. 2024 is er een feestjaar.
Poëzie is een zuinige maar vooral krachtige literaire expressie. Afgewogen woorden in amper een handvol regels toucheren vaak meer dan ellenlang geschrijf. Gedichten worden gerantsoeneerd: in boekhandels en bibliotheken vind je ze systematisch in een rek in de rand. Frappant is wel dat ze plotsklaps opduiken net op die momenten in het leven waarop emoties de bovenhand voeren: bij een geboorte, een huwelijk, een overlijden of zomaar om een onmetelijke liefde uit te drukken. Chapeau dan maar voor Cultuurhuis De Keizer dat het vieren van haar honderdste verjaardag aftrapt met poëzie. In deze cinemazaal waar beelden veelal de hoofdrol opeisen, zette Patrick Cornillie beeldende woorden neer. Zijn gedichten lezen als evocaties van een geschiedenis. Ze spelen een frivool spel met authenticiteit en nostalgie. Agnes Debaillie is de protagonist van de verzen. De dichter koestert de ambiance van de dorpscinema – hopelijk voor nog eens honderd jaar. Geef toe zo’n sexy en dynamische eeuweling is een zeldzaamheid. Proficiat, Patrick: De koningin van De Keizer is een koesterboekje geworden met dank ook aan Eline Vanheule voor de portretten van haar schilderen en aan Tine Cornillie, Kurt Desplenter, Stephanie Caset, Sam Vanacker en Erfgoedbank Midwest voor de foto’s.
Cultuurhuis De Keizer is als privaat initiatief uniek. Zakendoen in de cultuursector heeft – meer dan in welke andere branche ook – veel weg van een woestijnrally. Waar cijfers kil op return on investment aansturen, gaat het hier net zozeer om return on experience en bovenal return on happiness. Een dankbare knipoog naar de doorwinterde ondernemers en Stephanie Caset die met een creatieve en energieke aanpak de zakelijke lamp brandend houden en zo ook de publicatie van deze bundel professioneel mogelijk maakten.
Patrick Cornillie schreef een paar jaar geleden het dikste Bibliodroom-boek ooit. Over de koers, wat anders. En toch zag ik hem nooit gelukkiger dan met dit sympathieke kleinood van nauwelijks 52 bladzijden. Volume en charme zijn niet altijd recht evenredig.
