De lange weg snijdt de hemelsbrede velden middendoor. Ik volg schrijfster Maaike Monkerhey na een overleg over haar nieuwe boek Bellenhof, een familieroman in het decor van de hoppepluk. In het naar huis rijden wil ze een ommetje maken langs de plaats waar het verhaal zich afspeelt. Zomaar midden op de straat stopt ze. Dat kan hier, verkeer is schaars. Zelfs de wind aarzelt de verlatenheid te verstoren. Tussen onze wagens in licht ze honderduit de weinige oriëntatiepunten in het landschap toe. ‘Daar is het Helleketelbos, de ouderlijke hoeve van hoofdpersonage Leo Lebbe en het hoppeveld waarop de jaren van het boek slijten.’ Hoeveel keer ik tot dan haar manuscript las, ontgaat me. Wat ik me bij het lezen voorstelde, wordt hier tactiel. Het voelt als een geprivilegieerde toegang tot de bakermat van haar verhaal.
Drie jaar lang werkte Maaike aan Bellenhof. Ze ging op de koffie bij bejaarde hoppeboeren. In hun glinsterende ogen las ze de eindeloze passie voor een leven overheerst door producttrots. Sappige anekdotes zijn de kers op de taart van hun routineus labeur. Ze praatte met een oud-hoppekoningin, verdiepte zich in de historiek, bezocht het Hopmuseum. Ze dronk bij Bart en Annebel – de jonge hoptelers van Belhop – een Saison Lokaal en smaakte meer dan ooit de bittere toets die de vrucht van de klimplant eraan gaf. Eindeloos impressies verzamelen, allemaal met dat ene doel: de entourage van de roman verfijnen tot een herkenbaar, maar vooral een sluitend geheel. Een gezonde bezetenheid.
Het gezwoeg van auteurs speelt zich af in de anonimiteit, achter kille computerschermen. Dagelijks zie ik hen zoeken, vragen, twijfelen, schrijven, schrappen en herschrijven. Volzinnen vloeien niet zo gladjes uit een tekstverwerker als velen denken. Een harmonie vinden tussen gevoel en taal – of de beperkingen ervan – is niet te onderschatten. Elk woord wordt gewikt en gewogen. Elke zin omgekeerd of versneden. Schrijven is ploeteren in emoties, fantasie, taal en verhaal. Wroeten tot dat geschrijf goed voelt. Fijne zinnen maken de roman fijnzinnig. Pet af voor dat literair uitsloven.
Op een zondag wou ik terug naar het Hoppeland. Op de manier waarop ik het graag heb: cruisend in mijn vertrouwde eenzaamheid, op m’n Vespa. Sorry, ik ben nu eenmaal zo’n watje, een lichtgewichtmotard die droomt van 1200cc maar eindeloos blijft steken op 250. Het landschap heuvelt tussen stilte en rust. In mijn achteruitkijkspiegel drijven de wolken boven het Bellenhof. Ik vraag me af hoe het met Leo en Elvire zou zijn.
Bellenhof van Maaike Monkerhey verschijnt op 6 september – tijdens de hoppepluk.
2 gedachten over “Letteren tussen de ranken”
Het is niet zozeer het schrijven van een roman die mij boeit, maar het werk dat er aan voorafgaat.
Ben benieuwd om het boek te lezen, wellicht met een Hommelbier bij de hand om in de sfeer te komen.
klinkt, ruikt en proeft mooi !!!