Zo’n anderhalf jaar terug: voor me zit de creatief directeur van een reclame-agentschap met een manuscript van thriller die zich afspeelt in het wereldje van geassocieerde notarissen. Ik schuif wat ongemakkelijk op mijn stoel. Notaris, als ik de titel hoor, denk ik spontaan maar eenzijdig aan een grijsgedraaide oud-premier. Geassocieerde notarissen dan nog, bij overmaat van ramp. En, een reclamemaker die ronddwaalt in de notariswereld, dat valt best te vergelijken met Goedele Liekens die gaat bijklussen in de uitvaartsector. Niet omkijken, Camille was de enige uitgave waar ik tot dan toe flirtte met fictie. Het boek was een geromantiseerd familieverhaal. Maar pure fictie gaf ik niet eerder uit en ik was dat ook niet van plan. Ik deel dat veiligheidshalve onmiddellijk mee en schets meteen waarom ik dat niet doe. Piet Coucke – zo heet de man – luistert heel aandachtig, herkent en begrijpt mijn motivatie. Ik voel iets klikken, hij vermoedelijk ook want ook al zal ik dit niet uitgeven, vraagt hij me op z’n sokken of ik toch eens iets wil lezen. Uit een mapje diept hij wat A4’tjes uit.
Amper tien velletjes papier, maar wat een taal en wat een verhaal! We ontmoeten elkaar een aantal keer, telkens krijg ik een stukje meer tekst en daarmee groeit wederzijds de spontane goesting om dit samen te doen. Tot we overtuigd beslissen het avontuur aan te gaan. Een scheut ingebakken ondernemingszin bij ons beiden doet de rest.
Waarvan akte gaf ik van meet af aan de connotatie literair mee. Piet schrijft krachtig, in een kloeke stijl. Zijn woorden zijn met bijzondere zorg gekozen en daarmee ook op de juiste plaats gezet. Hij observeert fijnmazig en weet die observaties beeldig uit te schrijven waardoor de lezer in het juiste decor opgaat. Ik wil Waarvan akte heel graag als misdaadroman bestempelen waarbij de nadruk best op roman mag liggen. Voor sommigen is dit tegendraads, mag een thriller geen literatuur zijn, maar so be it. In een fictieve wereld zet de auteur personages van vlees en bloed neer, die hij een eigen leven laat leiden. De links met de realiteit zijn in dit boek niet ver weg. Fictie moet de werkelijkheid helpen doorzien en bevragen, als het even kan en mag op een kritische manier. Aan de lezer om te oordelen hoe hij of zij het verhaal plaatst. Het opzet is al geslaagd als het aanzet tot denken.
De verhaallijn meandert tussen familiale banden, zakelijke belangen, de notariswereld, de beau monde en het alledaagse leven. Contrast is deel van de setting, het warme familiale versus het kille businessgebondene, geld versus geluk, de passie versus de integriteit en niet te vergeten: Belgie versus Holland. Cleane kantoren die strakke dossiers beheersen en de wet farizeïsch toepassen wisselen af met losbandige decadentie en een vergedreven you-only-live-once-gedachte. Spel en overspel breken de monotone evidentie van het notariaat. Een aantal culinaire en erotische passages springen eruit. Als het notariaat grijs is, dan vond Piet Coucke de vijftig tinten uit. Niet in het minst moet tussen dit alles ook nog een moordzaak opgelost worden.
Het vergt op zijn minst vijf minuten literaire moed om te debuteren anno 2017, in een tijd waarin het papieren boek meer dan ooit zijn status moet verdedigen en het genre fictie rake klappen krijgt. Een verzonnen verhaal publiceren is je blootgeven en aanvaarden dat jan en alleman daarover vrij en vrank een mening poneert. Au fond debuteren we samen, maar het geeft een fijn gevoel.
Plots was het fictie.
Bekijk hier de trailer: www.pietcoucke.be
