Voor de tweede keer een boek van dezelfde auteur uitgeven heeft iets aparts. Heel even heb je het gevoel op routine te kunnen spelen. Mis. Elk boek vangt aan bij het eerste woord op een witte pagina. Het eindigt met het finale punt. Daartussen klemt alles waarop je afgerekend of bewierookt wordt. Wat ervaring meepikken uit het vorige project hoort erbij, elkaar wonderwel begrijpen net zozeer. Toch moet die pen opnieuw helemaal opgeladen worden met een creatief verhaal en spitse taal. De auteur weet per definitie dat zijn tweede boek naast zijn eerste gewikt en gewogen zal worden. Boekenschizofrenie wenkt.
Ik kijk op naar grote huizen als De Bezige Bij, De Arbeiderspers of De Geus. Aanvankelijk was ik niet van plan om met Bibliodroom fictie uit te geven. Dit was buiten Piet Coucke gerekend. Bij een simpele lasagne in een Tielts doorgangsrestaurant was er een klik. Sindsdien zijn we blijven doorklikken. Piet debuteerde in 2017 met Waarvan akte. In de marge debuteerde ik mee. Lezers konden de misdaadstory in een notarismilieu best smaken. Het koesterde de voorzichtigheid waarmee we onze samenwerking aanpakten. Operatie vervolg kon starten.
Pro forma, dat is de nieuwe Piet Coucke. Meer nog dan in het eerste boek puurt Piet de roman in de misdaadroman uit. Zijn verhaal pendelt tussen Portugal en Gent waar een rijke ondernemersfamilie rang en stand op scherp houdt. Het fileren van die biotoop in een uitgekiend taalspel zorgt voor bekorend proza. Uit de setting groeien de karakters in hun rol en persoonlijkheid. Een schalkse blik op de maatschappij – en in het bijzonder de ondernemerswereld – is nooit ver weg. De buitenlandse trip, het bordje culinaria en het snuifje erotiek maken ook nu weer deel uit van de formule Coucke. Onrustig sluipt een moord door het verhaal. Niet dominant, maar met een evenwichtige opbouw van spanning. Tot daar de misdaad én bovenal de roman.
Christine Ponnet is tolk en sleutelfiguur in de beide boeken. Een auteur die in de criminele sfeer geen superspeurder opvoert, maakt het zichzelf knap lastig. Christine is zoveel meer in haar eenvoud: clever, gedreven en een tikkeltje onberekenbaar. Zij is het die bij Pro forma de gedachte aan een klassieke whodunit doet verwateren. Lezers zullen ongetwijfeld door haar présence gecharmeerd worden. Anderzijds is het de verdienste van de auteur dat hij haar niet iconiseert.
Piet is een volbloed reclameman. De grafisch vormgever werd verbaal vormgever. In zijn professioneel schrijven leiden format en huisstijl de dans. Zijn romans daarentegen laten hem de volle vrijheid. Of net niet, want hij zweert trouw aan zijn eigengereid kader. Stilistische waaghalzerij is niet aan de orde – een brok rock ’n roll des te meer. Nog voor het tweede boek goed en wel zijn gang gaat, lonkt al het scenario van het derde, laat hij me weten. Christine erft de drive van haar schepper, stel ik vast. En dat zal de boekenliefhebber niet koud laten.
