We zijn tuk op verhalen, al staan we daar zelden bij stil. Bij een roemer rosé op een zonneterras vertellen we honderduit over onze escapades op vakantie. Journalisten zoeken in de rand van de actualiteit getuigenissen die het nieuws kracht bij zetten. Marketeers hebben het over storytelling: één detail volstaat om de riante kroniek van een product of dienst breed uit te smeren. Hoe graag dompelen we ons niet onbesuisd onder in film, feuilleton, theater, opera of … een boek? Verhalen bij de vleet.
Fictie is een klasse apart. Een auteur creëert een denkbeeldige biotoop, met dito personages in een gefantaseerd gebeuren. Zelden is het een lichtzinnig vertelsel – wel integendeel. Lezers vragen zich vaak af in hoeverre het geschrijf autobiografisch is. Lang dwaaldenken hierover laat me vermoeden dat er altijd wel iets van de bedenker in de ondertoon sluipt, zelfs al lijkt het niet zo. De waarde van de roman is ontegensprekelijk. Lezen is denken, verbeelden, inleven. Taal(v)aardigheid en concentratie varen er wel bij. Dat knappe koppen het hoofd breken over een literaire canon illustreert dat boeken prominent deel uitmaken van de geschiedenis.
Toch voelt het soms alsof fictie het weeskind van het boekenvak is. In het praten en schrijven over boeken gaat veel aandacht naar de wereldliteratuur. Haute litérature. Iemand moet dit doen. En er is in de niche ook plaats voor een stel klinkende namen uit de Vlaamse letteren. Veelal zijn het sterkhouders, goed voor een waak- of steekvlam voor de leescultuur, al naargelang. Gelukkig zijn zij er. Canongewijs duikt men van tijd tot tijd uitgebreid in de klassiekers. Ere wie ere toekomt. Buiten dit alles is het fictie-aanbod maar al te bont gekleurd, gaande van BV’s die omwille van de faam – en daaraan gerelateerde verkoop – ook nog het schrijven van een roman op de bucketlijst afvinken, tot zelfverklaarde auteurs die via print on demand publiceren. Literatuur is voor interpretatie vatbaar, papier is volgzaam.
Literaire auteurs verdienen wind in de zeilen. Als geen ander weet ik hoe het verhaal hen tiranniseert. Schrijven is schrappen, herschrijven, twijfelen en zwoegen tot de trots het overneemt. Bibliodroom tekent voor drie romans per jaar. Afgemeten, maar daarom niet minder enthousiast. Temeer omdat fictieprojecten erg intensief en risicovol zijn. Met Boekboord willen we die schrijvers een forum geven. Eenvoudig en luchtig. Op De Boot in Merkem gaan acht auteurs in duo met elkaar in gesprek nadat ze mekaars boek lazen. Toeschouwers proeven zo heel even van een boek, maar net zozeer van de bijhorende denk- en schrijfwereld. Niet alle auteurs passeren nu de revue. We willen het concept in de toekomst ook nog elders uitrollen of ter beschikking stellen van (socio)-culturele organisaties die op een originele manier literatuur in de kijker willen zetten.
Ontlezing, teloorgang van de leescultuur of het verval van leesvaardigheid, het zijn maar enkele thema’s waarrond een maatschappelijk debat opgezet wordt. Hoogtijd voor een atypische en sympathieke aanpak om de roman de tand des tijds te laten doorstaan. We mogen de boot niet missen.
